مسجد حیدریه
اين مسجد را هم بايد از مساجد بسيار قديمي دانست كه پس از زلزله سال ۵۱۳ توسط امير خمارتاش تجديد بنا شده است. رافعي و مستوفي آن را " جامع اصحاب ابوحنيفه " خوانده اند و قدمت بناي نخستينش به قرن دوم هجري مي رسد. گفته مي شود پيش از اسلامنيز آتشگاه بوده است. در ديوار جنوبي مسجد محرابي واقع است كه از نظر طرح و نوع كار يكي از بهترين نمونه هاي محراب هاي دوره سلجوقي به شمار مي رود. در داخل محراب آياتي از قرآن كريم، با گچبري زيبايي در زمينه اي لاجوردي نوشته شده و در اطراف محراب و داخل باندها شش كتيبه به خطوط كوفي و نسخ وجود دارد. كتيبه هاي كوفي گلدار، كوفي گل و برگ دار و كوفي پيچيده اين قسمت ها از نظرفرم و حالت ، جلوه گر يك دنيا زيبايي است. جبهه محراب نسبتا" سالم ولي از نيم آن تا سطح زمين به واسطه رطوبت ريخته است. تركيب متناسب آجر تراش و گچ، محراب نفيس و باشكوه، دارا بودن هشت طاق نما و كتيبه هاي مسحور كننده نسخ و كوفي تزئيني از گچ ، ويژگي خاصي به مسجد بخشيده و آن را همواره به عنوان يكي از شاهكارهاي هنر دوره سلجوقي مطرح ساخته است. اين مسجد در محله بلاغي قرار دارد.
منبع: کتاب قزوین آیینه تاریخ و طبیعت ایران-محمدعلی حضرتی ها
