امامزاده حسین (ع)
بقعه متبرك شاهزاده حسين فرزند بلافصل امام رضا (ع) – متوفاي ۲۰۱ هـ . ق – از قرن سوم به بعد همواره زيارتگاه مردم بوده و از همان روزگار تاكنون آرامگاه بسياري از دانشمندان، سخنوران و بزرگان شهر است. گزارش عبد الجليل قزويني در قرن ششم گوياي احترام فوق العاده اي است كه اهالي شهر به اين آرامگاه داشته اند : " اهل قزوين –شيعه و سني – به تقرب به زيارت ابوعبدا… الحسين بن رضا مي روند …" .
بناي شكوهمند آن در حمله مغول و كشمكش هاي دوره صفوي آسيب كلي ديده و بازسازي شده و به جز ضريح نفيس چوبي كه از شاهكارهاي بي نظير منبت كاري و گره چيني مجوف محسوب مي شود و از سال ۸۰۶ هجري باقي مانده، بقيه بنا از آثار صفوي ( شاه طهماسب و شاه صفي ) و قاجار ( ناصرالدين شاه ) است.
صحن امامزاده داراي دو در ورودي اصلي شمالي و جنوبي و دو در فرعي شرقي و غربي است. آستانه سردر شمالي توسط سعدالسلطنه – فرماندار قزوين در زمان ناصرالدين شاه – بازسازي شده و نقوش هندسي، تزيينات كاشي هشتي زيباي ورودي، درهاي بلند وشش مناره كوچك بر فراز آن، تشخص ويژه اي به بنا بخشيده است. صحن بزرگ امامزاده كه با ۵۲ ايوانچه گرداگرد بقعه را فراگرفته نمونه اعلاي هنر كاشيكاري و معماري دوره قاجار است.
در جهات چهارگانه حرم، چهار در قرار دارد كه درهاي شرقي و غربي فاقد تزيينات چشمگير ، درِ جنوبي خاتم كاري و درِ شمالي از آثار دوره شاه طهماسب صفوي است كه با منبت كاري زيبايي تزيين شده و كتيبه اي به تاريخ ۹۶۷ هـ . ق دارد.عمارت بقعه كه در وسط صحن قرارگرفته ، شش گوشه و مزيّن به آئينه كاري با طرح جقّه بتّه و قابسازي هايي بيضوي از گچبري و كاشي كاري نفيس است. دو نگاره ديواري از نقاشان قاجاري در حرم مطهر و كتيبه هايي از خوشنويسان آن دوره در چهار رواق كوچك پيرامون حرم خودنمايي مي كند. سقاخانه هشت ضلعي نسبتا" بزرگي نيز در روبروي بقعه قرار دارد كه بر شكوه بنا افزوده است. طرح خاص سر در ايوان اصلي و نوع كيفيت تزيينات و فضاهاي داخلي ـ بخصوص سقف ـ رسمي بندي فضاي داخلي گنبد خانه و تزيينات گچبري همراه با آيينه كاري آن، ارتفاع گرفتن پوش بالايي گنبد با تزيينات كاشي به منظور تظاهر بيشتر بنا از فاصله هاي دور، نفاست درها و ضريح و …. از ويژگي هاي مهم بقعه شاهزاده حسين (ع) به شمار مي رود.
منبع: کتاب قزوین آیینه تاریخ و طبیعت ایران-محمدعلی حضرتی ها
